در مدح حضرت امام حسین

در مدح حضرت امام حسین

فتاده بر دل من عشق کربلای حسین زیاد من نرود یک دمی هوای حسین

چه می شود که دگر باره گر شوم زائر به خاک پاک همان دشت کربلا ی حسین

به خاک پاک همان دشت کربلا که جنان کند حسودی آن خاک مشک سای حسین

رسم اگر به همان جایگه که پیر وجوان زنند سینه همه جمله در رثای حسین

دلم زدیدن آن دشت پر بلا باید فتد به ناله از آن دشت پر بلای حسین

به نهر القمه چون پا نهم همی پرسم نگشته حاصل از آن آب تو رضای حسین

حلال کرده خدا آب تو به خلق الله حرام آل علی کرده پس خدای حسین ؟

میان آب تو چون پای خود نهاد عباس نخورد زآب تو آن کان با وفای حسین

بخورد تیر و پر از آب کرد مشکی را که تا بر د به حرم بهر تشنه های حسین

شوم روانه از آن جایگه بسوی حرم که تا رسم به همان دیر جانفزای حسین

کنم نظاره بر آن قتلگه زجور عدو فتاده روی زمین جسم با صفای حسین

فتاده یک طرفی نعش و پیکر عباس چه پیکری که همو بوده مه لقای حسین

زبان چگونه دهد شرح قاسم و اکبر فتاده پیش پدر شبه مصطفای حسین

زبان چگونه کند ذکر هر یک از یاران قلم چگونه دهد شرح غم فزای حسین

ز خیمه گاه و همان تل زینب نالان نظار ه گر به همان دشت پر جفای حسین

زدیده خون بچکد قطع آب گر گردد به حال زینب و آن ماه دلربا ی حسین

شفاعتی طلب از درگه حسین شهید که هست عالمیان جمله چون گدای حسین

به آب دیده مگر اصغری بسنده کنی

تو شرح حال غم و وضع و ماجرای حسین